Pest eind lopen, zo'n marathon.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Vinger Gods wat zijt gij groot
uit: Grassprietjes, Cornelis Paradijs
voor jou en jou en jou en ook jij en mij
Dublin 10 juni 2009
Don't Give Up Till It's Over
cadeautje van Dubliners
Hemelvaart
Doudart de la Gree
Zondaressen
Sex in a cold climat, 1998
de documentaire waarmee de Magdalene Sisters begon
Ierland
States of fear
Peter Mullan
you tube
3 opmerkingen:
Dank je wel Inez.
Fantastisch cadeautje.
Cadeautje voor alle goede herder bewoonsters.
Kreeg mailtje van Lies.
Ga kontakt met haar zoeken.
Ze schreef dat ik in de groep van Zr Rosa(ja hoor ze bestaat de guppen zuster) en Zr Ursula was en dat klopt!!!!
Jee ik laat elke dag mijn hersens kraken om van alles achter de deurtjes in mijn hoofd te halen.
Zit zoveel ellende in dat ik elke dag hoofdpijn heb en het lijkt wel of ik onder die goede herder last bezwijk zo zwaar wordt die.
Liefs Star
Hoi Star. Goed te horen dat het lukt met Lies!! Jij (en Lies)hebben mijn -ik weet niet of het mijn hersens wel zijn - laten kraken. Woorden kunnen zo hol zijn wanneer iemand zegt dat zij of hij dreigt te bezwijken. Maar het zijn zulke goede woorden om van je te lezen, Star, zeker naast dat "ik ben monddood gemaakt" wat Lies schreef, waarmee niet meer monddood was.
Maar dat door die verschrikkelijke rijstebrijbergen heen moeten eten, willen eten, is zo'n ...ik kom niet verder dan dat eeuwig herhaalde "pestklus", die moed opbrengen over die deurtjes doet zo'n pijn. Precies de reden waarom die deurtjes er zijn...
Maar het is zo goed van je te lezen dat je zo bezig bent, dat uitroepteken te zien, dat je zette achter: en het blijft daar staan! toen je het over je weblog had...
Dan ben je even zo'n hele stoet demonstranten in je eentje...(grinnik)maar het is ook zo tegennatuurlijk als je dat weet door je zelf, dan alleen maar dat te kunnen zeggen...
Is er zelf iets waarvan je denkt of weet, of kunt zeggen wat je nodig hebt of zou kunnen gebruiken?
In dat gepieker over dat weten dat juist die lege handen van die ander, van mij, nodig zijn ...eindelijk, want alléén jij (of ik, of wie dan ook) kunt het doen en hebt er ook alles voor in huis ook - maar ook dat is zo'n pestklus om te ontdekken en eindelijk op te leren proberen vertrouwen - (volgens mij is dit weer eens een van die kromme zinnen van mij, maar ik heb nu even niets anders, neem me niet kwalijk), in dat gepeins dus ;-)
gaf je mij zelf een woord...
je guppenzuster, Rosa. (idioot genoeg zat ik het hele weekend ook met rosa's :-) )
Ik heb zelf moeten ontdekken dat ik niet altijd (meestal) de verkeerde weg gebruik(te). Zat te proberen, en te proberen etc. me de pletter te denken...wat (in ieder geval bij mij) niet handig was: ik moet door dat stuk van die rijstebrij berg heen...werkte dus niet. Trucs om die terugflitsen waar ik doodsbang voor was (soms ben) maar niet te hoeven zien.
Controle over die deurtjes, ken je het? Door die Guppenzuster Rosa moest ik denken aan het verhaal van Roosje, dat boek van Gerard Westerloo wat op mijn weblog over de Voorzienigheid staat. Die zoon over zijn moeder, die verdwaalt op het eind van haar leven.
Misschien is het iets om daar eens naar te kijken? Er zit vast voldoende herkenning ook voor jou in, misschien kraakt er wel vanzelf dan iets bij zo'n deurtje?
Misschien laat het je zelfs wel blij worden met, en trots op, jezelf en wat jij toch maar mooi even presteert... waardoor je niet zo vreselijk hoeft te verdwalen meer, iedere dag een beetje minder hoeft te bezwijken?
Is het een tip?
En misschien wel een hele rare opmerking, al eens geprobeerd wat een hoop anderen ook doen, (ik ook :-)) de (kracht van de)ellende en de woede van een van die mannen onder dat spandoek te gebruiken... Dat stukje uit een tvprogramma, vlak na het uitkomen van het Ryanrapport hebben ze niet voor niets overal op het net gezet.
Een stukje van zijn verhaal in confrontatie over de congregaties,(waaronder de Goede Herder). Zijn verhaal, niet het jouwe, maar zijn ellende? Zijn woede? Is die veel anders? Niks mis met die woede, toch? Niet zolang je die kunt voelen terwijl je veilig in een stoel zit in je eigen omgeving en en er niemand schade mee doet...
Véél belangrijker: die woede...dat is je kracht!
Die had je altijd al. Werd je niet daarom zo gepakt?
Pak je kracht terug en gebruik hem, voor wat je wilt.
Precies zoals je het je kinderen hebt geleerd toen zij leerde lopen. Die eigenwijsheid, die kracht van op je kont vallen, giechelen, verbaasd zijn en weer op staan, is toch waardoor ze leerden lopen?
Wees goed voor jezelf, Star, bij dat op je kont vallen :-) Je was maar vooral je bent prachtig.
Dank je wel dat ik ook naar jou mag kijken en mijzelf dan vind. Ik heb geen asperientje dat kan werken...maar, hoop ik, ook niet alleen maar holle woorden.
je hebt het nummer, je bent welkom, maar ik geloof niet dat je het echt nodig hebt ;-)
Tot bij de giechel over wat je ontdekte onderweg
inez, moet je de link er wel bij zetten, ja, Star. hier heb je hem ;-)
Samen met een aai over je koppie
http://www.youtube.com/watch?v=9jHqndf9Kx4
Een reactie posten