Nog een cadeautje? Of een klap in het gezicht.....?

23 augustus 2003 uitzending NCRV Heilig vuur. Roos die haar dochter, stijfgearmd, Velp laat zien en vertelt. Onherkenbaar wie wie steunt. 2 prachtige vrouwen en de kracht van die arm. Roos die de trieste confrontatie aanging met de zusters, woedend vertellend hoe jaren gedwongen te zijn geweest, en haar naaien, industrieel naaiwerk, waar ze nog nooit een cent voor had gezien.
2 geschokte ontstelde zusters.


Deze week ontstelde vrouwen over een krantenbericht over de Congregatie.
Over volslagen van de wereld zijnde randidioten met die kloostermuren kennelijk nog steeds voor hun kop.
De volslagen van de wereld zijnde ...wie waren het in dat gesprek?
Vrouwen volkomen verbijsterd en ontredderd naar elkaar.

De dag na de uitzending mijn eerste confrontatie na jaren met een zaal vol non, en wetenschappers: echo-ende theologen. En een boek.
Hun reacties over die uitzending . Mijn verbijstering, weken van ontreddering daarna.

Wat moet je in vredesnaam met zo'n kudde marsvrouwtjes? En een planeet die wel ontdekt werd, maar niet gezien kon worden, slechts berekend.
Blij zijn met een vrouw die naast mij zat en zei: nonnen, je herkent ze overal?
En 2 ex-nonnen.
Ik zal voor je bidden zei ze, bij ons afscheid. En voor het eerst was ik blij dat een vrouw dat tegen mij zei. 2 pracht-meiden.

De prachtige oorbellen die de kunstenares Roos maakte, die wapens werden. Violen- oorstekers, naast een aantal emails de start van de vele cadeautjes die zouden volgen, waardoor ik mijn verhaal kon leren verstaan

Donne die een jaar geleden haar reactie gaf. Haar boosheid vertellend wat er niet had geklopt.
Mijn verbijstering. Haar en mijn ontsteltenis en boosheid, tot we een sleutelgaatje vonden.

Roos , dit spijt mij zo ongelooflijk!

M. en jullie beiden, meiden, je hebt het me al horen zeggen: het spijt mij ongelooflijk.
Ik vind het, met jullie, meer dan verschrikkelijk.

Maar wat Donne hier zegt is waar: het was eigendom van die nonnen.
Ze konden ermee doen en laten wat zij wilden.
Ze konden er een school mee mogelijk maken, als in Velp.

Ze konden inderdaad ook ervoor kiezen geen tel hun hersens te gebruiken.
In diepe minachting.
Maar zelfs dat, zal die maanvrouwtjes-kolonie niet eens door hebben gehad, vrees ik.
Minachten kun je alleen, wanneer je weet wat je doet.

Maar dat ze dat waarschijnlijk niet door hadden, is nog veel erger.
M. daar heb je groot en groot gelijk in!
Ja, je hebt opgesloten gezeten in een kolonie groene marsvrouwtjes!
Meid, het spijt mij zo.

Ja, jij bent overgeleverd geweest aan volslagen rand-idioten die zich hebben laten verkrachten!!!
De hersens die zij in 98 niet hadden, hebben zij 30 jaar daarvoor, toen jij (en anderen) die nodig had zeker ook niet gebruikt. Ja zeker, je hebt groot gelijk.
Maar het is jouw leven, dat kan niemand je afnemen laat staan meer weggeven.
Of teruggeven!
En wees eerlijk, ook die nonnen hebben er knap hard voor gewerkt! Het is hun leven dat zij weggaven!

Aan een kennelijk slim knap hebberig mannetje. Hun eigen loverboy.

Wees aub voorzichtig met jezelf, en neem even de tijd met en voor jezelf.
Laat jouw keuzes niet uit handen nemen. Niet door die vent, en zeker niet meer door nonnen die inmiddels al lang harstikke dood zijn en gewoon harstikke gestoord waren!!

O enne nee! Donne Schmaal is geen "zuster"
Maar een zeer stevige leke-tante. Een kreng. 'n Prachtmeid!

Maar waar ik vanavond -na noodzakelijk denken en daardoor wat meer googlen op zoek naar verdere informatie, inmiddels toch wel heel erg benieuwd naar ben geworden is hoeveel blijkbaar oudere heren met de naam Niek de Jong er eigenlijk zouden zijn in dit land.

En of deze voormalige ambtenaar een naamgenoot heeft die zich - o toeval - ook nog eens bezig houdt met de zorg, als voorzitter van de werkgevers organisatie Arcares.
Want laat er nu toch een Niek de Jong prijs bestaan!
En in 2005 werd die gewonnen door een project genaamd: verborgen verlangens.

Tijd voor mij maar even op zoek te gaan naar een klompenmaker; mijn klomp brak.

Want eigenlijk heb ik even helemaal geen behoefte om te weten hoeveel Niek de Jongs dit land eigenlijk kent!!
Stel nu toch eens, dat er maar eentje is?
Dan zou dit log misschien wel 10.000 Euro hebben gekost.

't is toch zonde.
Ik heb over de zorg veel verlangens. Ook over (help tot) zelf help.
Maar er zijn er een paar die ik niet heb, besloot ik. Hoe overtuigd ik ook ben, dat er ook in Nederland het nodige moet gebeuren rond die vroegere tehuizen en haar bewoonster.
Iedere dag meer, haast.

Maar de bescherming van een paar blauw violen oorbellen is mij, gelukkig, heel wat meer waard dan allerlei beschermengel.
En met mijn klompen mag ik gelukkig doen wat ik wil.

Mijn klompen, cadeau gekregen. Een erfenis die mij dierbaar is!
Daar erg blij mee zijn, komt mede door die oorbellen, emails, een boek en en en en en en en en
En dat is voor mij een fantastisch goede wetenschap: ik versta mijn verhaal, in ons verhaal!

En een verhaal van Mosquita Zwart kan eindelijk verteld worden.


11 okt 2007, 05:30 134 reacties
Ambtenaar kreeg grote "lap grond bijna cadeau" van Bloemendaalse nonnen

Hemelse deal
door Martijn Koolhoven

BLOEMENDAAL - Het geloof van de zusters van ’De Nederlandse Provincie van de Congregatie van Onze Lieve Vrouw van Liefde van de Goede Herder’ in Niek de Jong, voormalig hoofd bouw- en woningtoezicht en ex-hoofd publieke werken van de gemeente Bloemendaal, moet wel héél groot zijn geweest. Waarom deden ze hem anders op 22 december 1999 een perceel, groot 2600 vierkante meter, van hun ’nonnenbos’ cadeau voor 91 eurocent per vierkante meter?

Als ambtenaar van de gemeente Bloemendaal kon Niek de Jong het érg goed vinden met de zusters van de Goede Herder uit het Klooster Euphrasia. De Jong gold vele jaren lang als een soort ’beschermengel’ voor de zusters van de Goede Herder. Hij hielp ze op weg met bouw- en grondzaken. Geheel belangeloos...

Ambtenaren van de gemeente Bloemendaal hebben nu ontdekt dat het vrijwilligerswerk van hun voormalige baas minder belangeloos was dan hij hen altijd heeft doen geloven. Deze krant publiceert vandaag het complete dossier (klik op het icoon) dat deze ambtenaren over de handel en wandel van De Jong samenstelden.

Uit dit dossier blijkt dat deze op 20 december 1999 door de nonnen voor zijn goede diensten wordt beloond en dat hij voor een prijs van omgerekend €2360, maar liefst 2600 vierkante meter op zijn naam mocht zetten. Minder dan een euro de meter.

Nonnenbos

Het perceel grenst aan het ’nonnenbos’, voorheen onderdeel van ’Buitenplaats Wildhoef’ tussen Bloemendaal en Santpoort, één van de meest begeerde woonplekjes in Nederland. Op maar liefst zeventig hectare liggen slechts vijf landhuizen, één daarvan is het klooster. Mooier wonen in Nederland kan bijna niet, bouwgrond in deze omgeving schiet met gemak over de 2000 euro per vierkante meter heen...

Het perceel dat De Jong van de nonnen bijna ’cadeau’ kreeg, betreft een strook die achter zijn eigen woning en die van de buren aan de Duinlustparkweg loopt tot aan de hoek van de straat, waar deze strook uitmondt in een perceel van 1370 vierkante meter. De strook achter de woningen van zijn buren verkocht hij, zo blijkt uit stukken van het kadaster, op 29 april 2005 aan hen door voor 50 keer de prijs die hij er zelf voor betaalde, maar altijd nog maar 50,50 euro per vierkante meter. Althans, dat is de prijs die zijn buren op nummer 38 betalen, voor de buren op nummer 40 rekent hij minder: 48,67 euro per vierkante meter.

Het perceel van 1370 vierkante meter, op de hoek van de straat, verkocht het voormalig hoofd bouw en woningtoezicht, zo blijkt uit hetzelfde dossier, op 27 december 2006 voor twee euro per vierkante meter aan zijn kinderen Nico (39) en Johanna (41). Als appeltje voor de dorst, officieel staat het perceel te boek als bosgrond, maar op het gemeentehuis weten ze wel beter: vroeg of laat zal op dit perceel gebouwd gaan worden. Nico of Johanna zouden er in één klap zo’n beetje de buren mee worden van jonkheer D.R. Hooft Graafland, vicevoorzitter van de raad van bestuur van Heineken, die even verderop in het bos woont.

Vrijgevigheid Het hoofdkwartier van de Zusters van "de Goede Herder in Bloemendaal. Het is niet" voor niets dat het hier wat zakelijker moest "worden, zegt de directeur, zuster Schmaal

Waarom zoveel vrijgevigheid aan de ’beschermengel’ van de Goede Herder? De nieuwe zakelijkheid van de zusterorde brengt met zich mee dat het klooster tegenwoordig een ’directeur’ heeft, zuster D. Schmaal. Door deze krant geconfronteerd met uittreksels uit het kadaster verandert haar gelaatsuitdrukking van ’zwaar weer’ naar ’onweer’. Haar reactie verraadt een ingetogen woede over het weggeven van het bos, een eeuwenoud bezit van Congregatie van de Zusters van de Goede Herder.

„Het is niet voor niets dat ik geprobeerd heb het hier zakelijker te maken”, zo reageert zuster Schmaal. „Meneer De Jong heeft hier jarenlang heel goed werk gedaan als vrijwilliger, hij was adviseur van de Raad van Zusters voor de grond, de gebouwen en de tuinen. De zusters hebben met tevredenheid met hem gewerkt. Vorig jaar hebben we afscheid van hem genomen, ik wilde niet meer werken met een vrijwilliger.”

Waarom is de grond bijna cadeau gedaan? „Ik denk vanwege de hele goede diensten voor de zusters. De moeder-overste die dit gedaan heeft, is niet meer. En de andere zusters die hiervoor verantwoordelijk zijn, zijn er ook niet meer. Het was eigen bezit en eigen grond: daarmee mogen ze doen wat ze willen.”

Het voormalig hoofd bouw- en woningtoezicht, die elf jaar geleden met pensioen ging, is pijnlijk getroffen dat ex-collega’s zijn doopceel hebben gelicht. „De zustertjes ken ik goed, ik kwam er veel en dat is ook de reden dat ze mij om adviezen vroegen. Ik probeerde voor hen altijd een oplossing te vinden, ik denk wel meer dan 35 jaar lang. Niet zo veel mensen wisten dat, ik probeerde werk en privé altijd te scheiden, ik was tenslotte in hoofdzaak bij de gemeente in dienst.”

Volgens Niek de Jong is de grondtransactie tussen hem en de nonnen goedgekeurd „door Rome”. Over de prijs van 91 eurocent per vierkante meter zegt hij: „Ik kan mij dat niet herinneren, maar als u dat zegt zal het wel zo zijn.” Dat hij stukken grond voor 50 keer de prijs heeft doorverkocht aan zijn buren, noemt hij „mijn handel”.

De Jong: „Ze waren er erg blij mee, want de makelaar had het op het dubbele getaxeerd. Het zijn goede buren en goede vrienden en daarom heb ik ze het voor minder verkocht.” Dat het perceel van 1370 vierkante meter, dat hij december vorig jaar voor twee euro per meter aan zijn kinderen verkocht, bedoeld is om op te gaan bouwen, wil hij niet zeggen. „Allemaal jaloezie. De mensen begrijpen ook niet waarom een ambtenaar in zo’n leuk huisje (hij doelt op zijn villa, MK) woont. Mijn vader was aannemer en dat bouwt makkelijker...”